|
|  | ||||
Polskie drezyny pancerne SOK (Służby Ochrony Kolei)
|
| Polska drezyna Steyr, z anteną poręczową. Fot. J. Fil. [2] |
|
|
| | ||||
|
|
| Polska drezyna Steyr, z anteną poręczową. Fot. J. Fil. [2] |
Strona ta jest poświęcona drezynom używanym po wojnie przez Służbę Ochrony Kolei (SOK). Więcej o historii i użyciu pociągów pancernych SOK tutaj.
W 1947 roku dywizjon pociągów pancernych SOK otrzymał jedną lub dwie drezyny pancerne, wyremontowane w warsztatach kolejowych.
 |
| Polska drezyna Steyr. Pierwszy od lewej stoi M. Jarosz - dowódca dywizjonu pociągów pancernych SOK. Pojazd ma prętową antenę radiostacji [1] |
Jedyną znaną drezyną pancerną SOK jest poniemiecka lekka drezyna pancerna (Panzerdraisine) typu Steyr K 2670 (znana także w niemieckiej służbie jako leichte Schienenpanzer - le.SP lub Panzersicherungswagen). Zaprojektowana była w austriackich zakładach Steyr-Daimler-Puch AG w 1943 roku i zbudowana w liczbie co najmniej 40 sztuk. Z drezyn tego typu formowano niemieckie lekkie pociągi pancerne typu leichte Spähzug (lekki pociąg zwiadowczy), składające się z 10 takich drezyn każdy i przeznaczone głównie do służby przeciwpartyzanckiej na Bałkanach. Dzięki niskiemu naciskowi na oś (4,7 t), mogły one operować na tamtejszych gorszych liniach kolejowych. Niemcy sformowali cztery takie pociągi w 1944 roku: le. Sp. 301 do 304.
Nie jest dokładnie wiadomo, skąd jedna drezyna tego typu znalazła się po wojnie w polskiej służbie. Być może był to pojazd szkolny, pozostawiony w niemieckiej bazie szkoleniowej pociągów pancernych w Rembertowie.
Dane: masa - 7,5 t, masa bojowa - 9,5t; załoga: 5 - 8; długość /szerokość - 569 /252 cm; wysokość bez / z anteną - 227 /253 cm; prędkość maksymalna - 60 km/h, zasięg do 400 km. Drezyna była dwuosiowa, napędzana chłodzonym powietrzem silnikiem 3,5 l Steyr V8 o mocy 70 KM, umieszczonym centralnie.
Pancerz burt miał grubość 14,5 mm, dno i dach były słabsze. Pancerny kadłub miał pochyłe ściany, ułatwiające rykoszetowanie pocisków, z włazami na obu burtach i zakrytymi wlotami powietrza na jednej burcie. Miał on także dwa włazy na dachu. Pojazd nie miał stałego uzbrojenia, lecz miał 6 strzelnic do montowania karabinów maszynowych - po jednej na rogach kadłuba i po jednej na burcie. Uzbrojenie niemieckie stanowiły 4 km-y 7,92mm MG-34, w polskiej służbie składało się ono z rkm-ów 7,62mm DP załogi. Każda z drezyn Steyr miała poręczową antenę radiostacji krótkiego zasięgu na dachu, jednakże w polskiej służbie później pojazd miał zamiast niej prostą prętową antenę (prawdopodobnie radiostacji pochodzenia radzieckiego - na zdjęciu po prawej).
Na szczęście, drezyna Steyr w polskiej służbie stała się obiektem fotoreportażu J. Fila, w późnych latach 40. lub wczesnych 50. Zdjęcia poniżej i obok pochodzą ze źródła [2].
Jak widać, pojazd zachowuje antenę poręczową. Uzbrojenie składa się z ręcznych karabinów maszynowych 7,62mm DP i karabinów załogi.
 |
 |
 |
Niestety, nic nie wiadomo o drugiej drezynie ponad to, że „uchodziła za czeską Skodę” i nosiła nazwę „Baśka”. Nie jest jednak pewne, czy była opancerzona. Jej kierowcą był strażnik M. Słowik.
| Nieopancerzona drezyna SOK w latach 40-tych lub 50-tych - typ ani szczegóły nie są znane. [Zdjęcie - źródło 2] |  |
Źródła:
1. Janusz Magnuski, "Wozy bojowe LWP 1943-1983"; Wydawnictwa MON, Warszawa 1985
2. Janusz Magnuski, "Drezyna pancerna SOK"; "Militaria" vol.1 nr.1 (czerwiec 1991).
Nasze podziękowania dla Tomasza Mańkowskiego za pomoc
[ Strona główna ] [ Polska broń pancerna / pociągi pancerne ] [ Oddziały pancerne ] [ Steel Panthers ] [ Linki ]
Możecie pisać z pytaniami lub komentarzami. Mile widziane uzupełnienia i zdjęcia.
Wszystkie zdjęcia i rysunki pozostają własnością ich właścicieli, publikowane są w celach edukacyjnych i badawczych. Prawa do tekstu zastrzeżone - copyright © Michał Derela, 2002-2021